Een tijdje terug mocht ik meekijken in een dynamische groep met een aantal ‘drukke’ kinderen. Een gezellige groep, maar ook een groep waar het steeds vaker té onrustig was. Het kostte de leerkracht behoorlijk wat energie om de rust in de groep te bewaren. En ook de kinderen vertelden dat ze eigenlijk helemaal niet meer zo lekker konden werken.
Het is boeiend om te zien dat leerkrachten en de kinderen vaak dezelfde hulpvraag hebben. Iedereen wil zichzelf kunnen zijn en zich op z’n gemak voelen in de groep. De meeste kinderen en leerkrachten gedijen het best als er een prettig leef- én leerklimaat is.
Ik ben voorstander van passend onderwijs, of liever nog: inclusief onderwijs. Ik vind het goed dat kinderen in alle soorten en maten met elkaar opgroeien, dat ze leren dat er verschillen zijn en dat ieder zijn eigen kwaliteiten heeft. Ik vind het goed dat ze weten dat ze rekening moeten houden met elkaar en dat ze elkaar helpen waar nodig. Ik besef ook goed dat dat heel hard werken is. Want als leerkracht ben je natuurlijk niet de specialist die voor elk kind een passend plan in elkaar kan draaien. Inclusief onderwijs mét de nodige expertise in de school, dat zou ik mooi vinden.
Onrustig in de klas
Terug naar de dynamische groep. In deze groep zaten maar liefst vier kinderen met de diagnose ASS en/ of ADHD. Deze school was ook goed in staat om elk kind passende hulp te bieden. Ondanks de afspraken die er gemaakt waren om het drukke gedrag in banen te leiden, bleef het onrustig in de klas. De kinderen konden hun impulsen niet goed onderdrukken, ze maakten veel geluiden of bewegingen (dansjes), waardoor er veel onrust ontstond. Hierdoor voelden andere kinderen ook de ruimte om te gaan praten of te bewegen. De grens van de leerkracht werd steeds verder opgerekt. Tot het voor haar en de kinderen eigenlijk niet leuk meer was.
Door gesprekken met de kinderen ontstond er een groepsmissie: ‘De tijd gaat snel, want hier werken we wel!’ en werden afspraken gemaakt: ‘werken wanneer er gewerkt moet worden, met focus en in stilte (meestal in de ochtend)’, ‘praten wanneer er gepraat mag worden (meestal in de middag)’ en ‘dat iedereen zich aan de regels houdt!’ Hoewel de kinderen beloofden zich aan de afspraken te houden, was dat natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan…
Fichessysteem
We hebben toen het ‘fichessysteem’ geïntroduceerd. Elk kind kreeg drie fiches op z’n tafel. Elk kind dat tijdens het werken een geluid of dansje maakte, raakte een fiche kwijt. Was je alle fiches kwijt? Dan moest je een ‘Oeps! Formulier’ invullen. Dat was geen straf, maar tijd voor bezinning en reflectie. Wat maakte dat het moeilijk was je impulsen te onderdrukken? Zo kregen de kinderen zelf in de gaten hoe vaak ze afgeleid waren van hun schoolwerk.
De rust kwam terug in de groep, het lukte weer om met focus en zelfstandig te werken. Dat de leerkracht de jongens met de impulsproblemen vaak een extra kans gaf om zich te herstellen, begreep de groep maar al te goed. Ze gingen er niet meer in mee, ze hielpen ze juist om zich ook steeds weer opnieuw te focussen. En de leerkracht? Zij hield weer meer energie over om zich te richten op het onderwijs en kreeg het plezier in haar werk terug.
Heb jij ook te maken met een drukke groep, kinderen die de grens opzoeken? Ben je moe aan het eind van een schooldag? Wil je weer met plezier voor de klas staan? Maak dan vrijblijvend een (online) afspraak! Samen onderzoeken we wat er speelt in de groep en hoe je dat op een constructieve manier kunt oplossen.